Viliam Pokorný-Tica: Lieta letie, Die Jahre fliegen, Years Fly by

LIETA LETIE

Lieta letie. Čas je pali…

Daleko je zemlja stara.

Zabeni, zgubljeni, mali,

bez kraljievstva nimi kralji,

gliedamo, kod z dnieva na dan

rič se nam na sunci tali.

Zabeni, zbubljeni, mali…?

Kade smo se ovde zieli,

va ‘vuom vrti klinčac bieli?

Se je prošlo, se je kraj,

zginul je i turski zmaj,

neg nam je zarasal kuoren

diboko v naš nuovi kraj.

Zabljeni, zgubljeni, mali

cipimo va naše sine:

Neka ur vetj nigdar v ljudi

človik ne zagine.

Neka ur vetj nigdar v ljudi

človik ne zagine!

DIE JAHRE FLIEGEN

Die Jahre fliegen. Die Zeit verbrennt sie…

Fern ist die alte Heimat.

Vergessen, verloren, unbedeutend,

stumme Könige ohne Königreiche,

sehen wir, von Tag zu Tag

wie unsere Sprache in der Sonne schmilzt.

Vergessen, verloren, vorbei…?

Wann haben wir uns hier gefunden,

in diesem Garten, mein Liebster?

Alles ist vorbei, alles ist verloren,

selbst der türkische Drache kam um,

aber wir haben im neuen Land

tiefe Wurzeln angesetzt.

Vergessen, verloren, vorbei,

trichtern wir unseren Söhnen ein:

Dass niemals mehr ein Mensch

von der Hand eines anderen umkommt.

YEARS FLY BY

Tears fly by, ignited by time…

Our former homeland is far off.

Forgotten, lost, insignificant.

We are mute kings with no kingdom.

Day after day we see our mother tongue

melt in the sun, forgotten,

a thing of the past.

When did we find ourselves

in this garden, my beloved?

Everything is over – gone.

Even the Turkish dragon expired

Now we have cast deep roots

in this our new homeland.

Rušimo granice, PEN, 2022, 154-155.

Komentiraj