Augustin Blazović – Tiha jesenska nada

Augustin Blazović

Tiha jesenska nada

Groblja i polje, livade

puna su mira i nade.

Vjetrić po šarenoj gori

stare melodije nosi.

Lišće zašušnji i pada

sa starog trudnoga stabla,

da plodnu zemlju pokriva

pod bijelom blazinom sniga.

Moru zašutiti „jačke“,

te naše pjesme hrvatske,

one pri večernjem mraku

nečujno tiho prhaću.

Kot duše naših pokojnih,

no, ne na nimi groblji,

nego u toj domovini,

gdje plača, suz neće biti.

Augustin Blazović, Rosa i dim, HŠtD, Trajštof, 1977, 14.